Tuesday 9 October 2007

'n Traan vir Sonja


My ma stuur onlangs vir my 'n ou (Mei 2007) uitgawe van Sarie. Op die voorblad pryk Sonja Herholdt met haar neusring en pers hare. Alhoewel Sonja 'n ikoon van Afrikaanse vrouwees is, was sy deur die jare 'n objek van bespotting met haar hygende stemmetjie en soetsappige lirieke. Haar dramatiese makeover met moderne klere en 'n CD met die titel, van alle dinge, 'Reconstructing Alice', het my en my vriendinne oor ons koffiekoppies laat grinnik. Wie kan Sonja nou ernstig opneem? Behalwe derduisende Afrikaanse dames, gemeet aan hoeveel keer sy al op voorblaaie verskyn het.

My ma wou lankal vir my op Sarie inteken, veral noudat ek vêr in die vreemde woon, maar ek wou niks weet nie. Ek bly alreeds nie voor met die tydskrifte, boeke en uitstekende koerante wat hier beskikbaar is nie. Die tipe joernalistiek in Sarie kon my in die verlede tot in die afgrond frustreer, met artikels wat handel oor mense waarin ek nie belangstel nie en 'n voorkeur vir soetsappige taalgebruik. Verder, het ek my ma nukkerig ingelig, is ek gefrusteerd met die feit dat twee van Sarie se gereelde rubrieksrywers mans is. Is dit in die Afrikaanse vrou se psige ingebrand dat die man weet wat beter is? Bestaan daar dan nie ordentlike Afrikaanse vroulike stemme nie, of wil Sarie hulle net moedswillig nie ondersteun nie? Ensovoorts, ensovoorts, het ek gekeer.


Maar toe vertel my ma van hierdie spesifieke Sarie, en 'n snaakse ding gebeur: 'n gevoel van bleek verlange en nostalgie vir dié tydskrif pak my beet, en ek vra haar om dit asseblief aan te stuur. En vanoggend, terwyl ek op die bank Sonja se verhaal lees, soetsappige woorde en wroegings ingesluit, kruip daar waragtig 'n traan oor my wang. 'n Traan, nie net vir Sonja wat harde bene moes kou nie, maar vir 'n era, 'n bekende plek – waarmee ek soms uit die hoogte gek geskeer het - wat onherroeplik verby is. Die 'glorie' van Afrikaanse musiek wat Sonja met soveel gusto verteenwoordig het, was toe nooit so blink nie. Inteendeel, dit was 'n aborsie.


En ek gaan op Sarie inteken...

4 comments:

Anonymous said...

Dit gebeur in die vreemde. Nadat ek 'n jaar in Londen gebly het, het my woonstelmaat een keer 'n Sarie daar aangebring en ek onthou nog die knop wat ek gekry het toe ek na die fototjies van 'n mode shoot in die Bokaap en sulke nonsens kyk. Mens begin later allerlei dinge doen net omdat jy homesick is (sonder dat jy eens weet jy is homesick). Heidene begin na die NG Kerk in Londen te gaan, slim mense begin dom Afrikaanse musiek luister, al sulke goeters.

Anonymous said...

Hi. Ek hou van beide jou Engelse en Afrikaanse blogs. Oulike skryfstyl. Sal dit nou gereeld lees. Groete. Rhynie

Unknown said...

Baie dankie vir die positiewe kommentaar - beteken baie. (Hmm, nota aan myself: doen aan ander....)

Ek dink dis moontlik ou(d)erdom, maar ek raak meer nostalgies/empaties oor dinge waarop ek in SA neergekyk het. Begin selfs oorweeg om een van daai hout kameelperde in te voer!

Anonymous said...

Ja ek het dieselle gedink, tot ek Sonja ontmoet het en so
sy's een liewe ding met stunning kinners
slenté